Kategori Arşivleri: Yaşam

Bir yıl kadar önce “Tembellikte Son Nokta!” başlığında benzer bir konuyu ele almıştık. Bu sefer ise biraz daha “X-tremi” var… İlk kahramanımız Ken (Barbie’nin Ken’i). Daha doğrusu o kendini Ken sanıp asıl ismini kullanmaktan nefret etse de, gerçek adıyla Justin Jedlica. Justin, Barbie’nin erkek arkadaşı Ken’e benzemek adına, 100,000 dolardan fazla para harcayarak ve 90’ın üzerinde operasyon geçirerek, bizce sonunda daha çok Yılmaz Morgül – Angelina Jolie kırması bir şeye benzemiş… Geçirdiği estetik ameliyatlar arasında, biceps implantı, triceps implantı, 6-pack implantı, göğüs ve popo implantları da var… Tabii spor yapmak çok zor olduğundan, kendisi bu yolu daha uygun görmüş; siz hala P90X diye debelenin :-) İkinci kahramanımız ise, gerçek hayat Barbie’si, Ukrayna’lı Valeria Lukyanova… Ken’in aksine, gerçek hayat Barbie’si, sadece ve sadece tek bir estetik ameliyat olduğunu iddia ediyor (tabi, tabi…) Ama aşağıda göreceğiniz plaj fotolarında Photoshop olmadığı doğru (GQ editörlerinin gözetimi altında çekildiğinden). Barbie ölçülerinde olabilmek...

Göğüs ve kalçanın dişiliğin sembolü olarak görüldüğü konusunda bir çok kişi hemfikirdir (ben cinsiyetsiz bir toplumdan yanayım şahsen). Milyonlarca kadın daha büyük göğüslere ve güzel kalçalara sahip olmak için çeşit çeşit yol deniyor. Burada bahsetmek istediğim şeye gelince, geçenlerde Youtube’da P90X dönüşümlerini incelerken karşıma sanırım 60 günlük bir Squat programı çıktı. Bayanlar 60 gün boyunca bu hareketi yayıp kalçalarını forma sokmayı deniyorlardı. Gün gün resimler çekilmiş ve gelişmeler videolarla paylaşılmıştı. Bir çeşit kalça büyütme yöntemi olarak lanse edilmiş ve büyük bir ilgi görmüş anladığım kadarıyla :-) Aynı durum göğüs için de geçerli, birden çok söylenti var bir de bu konuda, spor yapan bayanların göğüslerinin küçüldüğü söylentisi ve inanışı o kadar yaygın ki bir çok bayan bu yüzden spor yapmıyor inanır mısınız? Bir kaç kez ağırlık kaldırınca dünya vücut geliştirme şampiyonlarına benzeyecekleri zannetmeleri gibi bir delilik bu. Tam tersi de söyleniyor, göğüs kaslarını çalıştırmak, egzersiz yapmak...

Herkese P90X’te 42. günümden merhabalar… Son üç gündür programını yapmayan, yapamayan bir adet çaylak bendeniz… Takip edenler, barfiksi bahçe demirinde çektiğimi bilirler. Havaların soğumasıyla birlikte yeni barfiks barı siparişim gelene kadar, içeride DVD karşısında terleyip sıra barfikse geldiğinde o ter ile dışarı çıkıp o soğuk havaya bir güzel maruz kaldım. Hasta oldum olacağım, baş ağrısı ile başladı belirtiler. Pazartesi siparişimi almaya gidecektim ama P90X’in yeni “Extreme” tip barfiks aletlerini görünce canım sıkıldı, keşke bundan alsaydım ya da önce Aykut Hocaya danışsaydım dedim. Hayal Kırıklığı 1:  Başka bir yerden sipariş verdiğim barfiksim gelince antrenmanı rahat yaparım, bir günden bir şey de olmaz, bugün yapmayayım, yarın tam manası ile yaparım dedim. Siparişimi almaya gittim ve kapıya oturmadı, kapımız genişmiş. Nasıl sinirlendim anlatamam, bu sinirle o günkü antrenman da aksadı… Ve yapamayacağım diye oturup ağlayacaktım neredeyse. Hayal Kırıklığı 2: Bu sabah sorumluluklarını yerine getirememiş biri olarak kendimi berbat hissettim....

Biraz film ismi gibi bir başlık oldu. Danny Boyle’un 28 DAYS LATER filmini bilmeyen yoktur sanırım. Benzer biçimde kabus gibi bir 21 günü geride bıraktım. Peki benim 21 günümde neler oldu biraz ondan bahsedeyim. P90X’e başlamadan 1 hafta önce tam olarak olmasa da bir çeşit diyete başlamıştım. Tabii diyet denebilirse. Çaya attığım şeker 2 değil de 1’e düşmüş, yediğim yarım ekmek döneri kendimi kandırırcasına ekmeğin içini aldırarak yemeye başlamış, zorla 2 litre kadar su içmeye başlamıştım vs vs… Yaş 33, boy 190 cm ve kilo 120’nin üstünde olunca, her ne kadar motivasyon videoları içimde Spartacüs’ün bağımsızlık ateşi gibi bir ateş yaksa da kara kara düşünüyordum. Hayatımda sporla geçen tek dönem 15 aylık askerliğimdi ve onun da üzerinden 13 sene geçmişti. Kondisyon sıfırın altında, tembellik had safhada, sağlıklı beslenme teleskopla görebileceğim kadar uzak bir gezegen tadında yuvarlanıp gidiyordum. 24 Ağustos 2014 günü tamamlamış olduğum DVD setim,...

Genç yaşında hayatın sırrına muvaffak olmak için can atan bir delikanlı vardı. Kime, nereye gittiyse umduğunu bulamadı. Hayatın sırrı olmalıydı ama bu sırrı ona kim verebilirdi? Bir gün dediler ki; falanca yerde bir bilge yaşar. Devasa sarayında hayatın sırrını öğretir merak edenlere. Bu uğurda mecnun olmuş genç, toplar bohçasını düşer yola. Sarayı bulmak zor olmaz, keza gerçekten çok büyük ve ihtişamlıdır. Tek sorun, yüksek bir dağın tepesinde olmasıdır. Hayatın sırrı ile arasında yüzlerce hatta belki de binlerce basamak vardır. Düşe kalka, hücrelerindeki son enerji kırıntısını da feda ederek çıkar merdivenleri. Tüm motivasyonu, o sırrı elde etmektir. Düştüğü yerde geri dönmeyi düşünmez. Yorulduğu yerde bohçasındaki fazlalıkları bırakarak devam eder tırmanmaya. Nihayet bilgenin huzuruna varıp, o merak ettiği sırrı nerede bulabileceğini sorar. Bilge, gencin eline tahta bir kaşık tutuşturur, içine de bir tane yumurta koyar. “Şimdi git sarayın birinci katından başla gezmeye. Döndüğünde soracağım sorulara vereceğin cevaplara...

Keşke yazının başlığı, kişi başına düşen milli gelir ya da yılda okunan kitap adedi vs. olsaydı ama maalesef… Dünya sıralamasında Türkiye’nin, hem de uzak ara birinci olduğu alan yine, kişi başına düşen ekmek tüketimi. Guiness Rekorlar Kitabına (www.guinessworldrecords.com) göre biz Türkler, yılda ortalama kişi başına tam 199.6 kilo ekmek tüketiyoruz. Yani ortalama vücut ağırlığımızın 3 katından fazla! Naim Süleymanoğlu’na zamanında vücut ağırlığının 3 katından fazlasını kaldırdı diye Olimpiyat madalyası vermişlerdi. Bizse çıtır çıtır yiyoruz! Bugün Anadolu’da hala çoğu yerde anneler çocuklarını “haydi ekmek yiyoruz” diye çağırırlar. Yani bizde ekmek demek yemek demek, yemek demek ekmek demek. Ekmeksiz yemek olmaz… Benim kendi inanılmaz P90X sonuçlarım, bazen hala sorgulanır. Gerçek mi, 90 günde mi oldu, nasıl oldu, sırrı ne…? Şimdi dönüp baktığımda aklıma gelen tek ayrıntı, ekmeği kesmiş olmam. Ne sabah, ne öğle, ne akşam… neredeyse sıfır ekmek. Tıpkı soğuk suyla duşun faydalarından bahsederken, gidin ilk günden buzlu...

“Başlamak bitirmenin yarısıdır” derler esasında. Oldum olası hiç hazzetmedim bu sözden. Dünyanın en samimiyetsiz motivasyon cümlesidir. Kimi zaman da alay etmek için kullanır bazıları. Başlamak; çoğu kez heves etmekten, meraktan, ayak uydurmaktan ibarettir. Geçmişi şöyle bir hatırlarsanız eğer, yogaların, pilateslerin televizyon ekranlarında, sabah kuşaklarında boy gösterdiği zamanlar vardı. En az 10 kişi tanıyorum, sabah çok afedersiniz camış gibi beslenip, şekerli türk kahvesini de yuvarladıktan sonra, televizyonun karşısında çamurda debelenen su aygırı gibi enstantaneler veren… Sonrasında medeni memleketlerde çok çok uzun yıllardır var olan ama bizde yeni yeni yaygınlaşan spor parklarında, ne yaptığını bilmeden, hiç bir fikri olmadan, sağlıklarını tehlikeye atarak pedal çeviren, hoplayan zıplayan teyzeler peydah oldu. Aslında maksat spor falan değildi. “Falanca gidiyor, biz de gidelim. Patlayana kadar yiyelim, eşofmanları çekelim, spora gidelim, bedenimize zulüm edelim…” Mantık bu olmasa da yaptıkları tek şey buydu. Spor yaparken Mualla Hanımın yeni aldığı halının rengini tartışmalar, alt...

DİKKAT! BU YAZI SİZİ MOTİVE ETMEZ, BENİM İÇSEL DÜNYAMI İÇERİR. Duygularımın nasıl ve neden duygusuzluğa çıkarken öfkeye dönüşmesini anlattım. spor yapmama sebep olan itici gücün bu olduğundan bahsettim özetle. Sitenin büyük çoğunluğu erkeklerden oluştuğu için belki bu yazdıklarım tepkinizi çekebilir fakat genel bir algıdan bahsediyorum. Okuyacaksanız bunu unutmadan okumanızı dilerim… Ne kadar itici bir başlık öyle değil mi? Öfke olumsuz olarak kabul edilen bir duygu ve ben çok öfkeliyim. Oturduğum yerden kalkıp harekete geçmemi sağlayan şey ise arzularım değil öfkem. Bu resmen ağır bir itiraf :) Öfke sorunu yaşayan çocukları spora yönlendirmek hep bir çözüm olmuştur, enerjilerini atarlar ve zararsız-etkisiz hale getirilirler. Öyle sağı solu kırıp döken bir öfke değil, sinsi sinsi damarlarımda dolaşıp fark etmeden nefes almayı uzun süre unutturacak bir yoğunlukta. Gündelik yaşantımda kimse öfkeli ve sinirli biri olduğumu göremez, öyle sakin ve suskunum ki; sığ ve dingin gözüküyorum. Bütün bu sistem karşısında...