Merhaba P90X Ailesi, Programıma başlayalı yaklaşık 35 gün kadar oldu. Fakat 14. günümde küçük bir sorundan dolayı serüvenime ara vermek zorunda kaldım. Bu durum beni moral olarak depresyona soktu diyebilirim :-) Çünkü o 1 – 1.30 saat ne kadar zor gelse de günden güne alışmıştım sanki. Nasıl işe gitmeyi, yemek yemeyi, uyumayı vs. ihtiyaç veya sorumluluk olarak yerine getiriyorsam P90X de o duruma gelmişti. Taa ki o talihsiz motor kazasını yaşayana kadar… İlk günler bu hareketleri kesinlikle yapamam demiştim, kendime güvenim yoktu. Çabuk sıkılıyor veya kafam başka yerlere gidiyordu. Sonra “pause” tuşuna basıp P90X-severlerin bloglarını, paylaşımlarını okumaya başladım ve sonuç olarak bana inanılmaz bir güç, enerji geldi. Tabii ki belki bedenen değil ama düşünce olarak öyle hissettim o an :-) Ardından herkes yapıyorsa ben neden yapamamayım dedim ve “play” tuşuna basıp bütün hareketleri elimden geldiğince yaptım, yapmaya çalıştım. 3’üncü 5’inci gün derken 1. haftam bitmişti...
Kısa Bir Süre Sonra Tekrar P90X…
